We kunnen (bijna) allemaal wel onder woorden brengen wat een herinnering is. Maar het blijft iets intrigerends natuurlijk. Er wordt veel onderzoek naar gedaan, hoe kennis en ervaring precies wordt opgeslagen in het langetermijngeheugen en weer kan worden teruggezocht. Onlangs kreeg ik een bericht van een oud-klasgenoot van me. Hij schreef dat hij me nog zo voor zich zag, staande voor het schoolbord. Ik probeerde de situatie voor me te halen en werd me opeens bewust van het feit dat we de herinnering op zich wel deelden maar dat we een héél ander beeld voor ons zagen. Het plaatje vanuit de klas bekeken met mij daarin kon ik niet zien, ik keek vanuit mijn perspectief de klas in. Ik werd aangenaam getroffen door het feit dat anderen kennelijk óók beelden bewaard hadden waar ik in voor kwam. Even nam ik plaats in de schoolbanken en keek naar dat bord, met mij daarbij, als 10 jarige. Een totaal nieuwe kijk. Mijn herinnering kreeg er plotseling een derde dimensie bij. Ik dacht er diep over na en de vergelijking met een harde schijf van een computer drong aan me op. Daar kun je met een druk op de knop delen van het geheugen wissen als het vol dreigt te raken, om weer ruimte te creëren voor iets nieuws. Bovenstaande herinnering zou ik vergeten zijn als er niet aan was gerefereerd. Is dat erg? Als je niet meer weet dat het er was kun je je dat af vragen. Maar ik was opeens heel blij dat er, notabene “helemaal” vanuit de andere kant van de oceaan, dit bericht kwam. Het zorgde voor een moment van geluk. En geluk is volgens de Iraëlische psycholoog Daniël Kahneman, een kwestie van herinnering.
Comments